Het Beloofde land?

Ik zit nu ruim twee maanden in Tel Aviv, inmiddels samen met mijn vriend Tim. Dagelijks volg ik lessen Hebreeuws en proef ik van het leven in deze Israelische stad, want behalve vakantie vieren zijn we ook kritisch aan het kijken of we hier een tijd gaan wonen. En dan bevind ik me plotseling midden in de brandhaard van de wereld, door dat vreselijke incident met het scheepskonvooi, waarbij negen activisten op de Mavi Marmara door Israelische soldaten worden doodgeschoten. De eerste reacties uit het westen zijn heftig, men spiegelt het konvooi af als een onschuldig humanitair gebeuren en men veroordeelt de Israëlische commando’s als brute agressors, zonder aanvullende informatie die deze conclusie onderbouwt. Eens te meer blijkt hoe sensatiebelust en manipulatief de media zijn; journalisten schrijven wat ze willen schrijven en mensen horen wat ze willen horen. Gesteund door “Het zijn net mensen” van Joris Luyendijk ga ik op zoek naar meer informatie, die ook weldra voorhanden is, zoals filmpjes en foto’s over wapens en het molesteren van Israelische soldaten. Waardoor het duidelijk wordt dat de hulpoperatie in ieder geval ook opgezet was als een provocatie. Als ik deze informatie op facebook zet krijg ik vanuit Nederland allerlei vragen over eenzijdige en gekleurde berichtgeving en of de joden gezien hun eigen verleden niet beter zouden moeten weten.

Ik krijg niet de indruk dat Israel maar een kant van de zaak laat zien. Ik lees hier in alle media namelijk dezelfde soort berichten als in Nederland: kritische analyses, meerdere kanten van het gebeuren en inderdaad ook artikelen vanuit de Israelische kant bezien. Voor mij persoonlijk is het plaatje hier in ieder geval redelijk compleet. Er is ook in Tel Aviv nog op de dag van de confrontatie geprotesteerd tegen Israël, net zozeer als er geprotesteerd is tegen de Turkse ambassade. Veel mensen die ik ken zijn links, andere meer rechts, niet anders dan de diversiteit in Nederland. Voor zover ik het kan beoordelen is hier freedom of speech, iedereen heeft een duidelijke mening en spreekt die ook uit. Wat me verder opvalt is dat de meeste mensen goed op de hoogte zijn van alles en weten waar ze het over hebben. Daarbij vergeleken ben ik een amateur .

Natuurlijk is alle informatie gekleurd en subjectief. Maar ik vind het belangrijk dat alle kanten van dit gekleurde en subjectieve nieuws getoond worden, zodat je dan kan kijken of je er überhaupt een mening over kan vormen. En dat is nog niet zo makkelijk, want ik zie Israëlische politici en militairen enorme inschattingsfouten en blunders maken, met doden tot gevolg. Daarnaast zie ik een wereld, die aan de hand van gekleurde media extreem veroordelend en ongegeneerd kritisch is, voordat er goed onderzoek is gedaan en voordat men weet wat er zich heeft afgespeeld. Hier zittende, dicht bij het vuur, een klein westers landje omringd door islamitische dictaturen en tevens terroristische groeperingen, dat maakt een andere realiteit. Met name als je verhalen uit eerste en tweede hand hoort van mensen die in Gaza zijn geweest en daar hebben geholpen.

Of de joden beter zouden moeten weten gezien het verleden? Daar moet ik over nadenken. Ik weet niet of je het joodse volk en Israeli’s over een kam kan scheren. Dat gebeurt al veel te makkelijk, ook in dit hele conflict en dat leidt tot nare vergelijkingen, refererend aan de Shoah. Ik wil die link niet te vaak maken. Het is een ontzettend ingewikkeld verhaal, in een land vol beschadigde mensen, zowel Palestijnen als Israeli’s. Het raakt mij ook, en als je er midden in zit word je makkelijk meegesleept, maar dat betekent niet dat ik niet kritisch blijf en nog steeds van mening ben dat de focus moet liggen op bruggen bouwen in plaats van een kant kiezen. Een voorbeeld daarvan heb ik gezien toen ik hier net aankwam. Ik ben toen naar een ziekenhuis geweest in de buurt van Tel Aviv waar Save a Child’s Heart is gestationeerd. Een Israëlische hulporganisatie die naast kinderen uit Iran, Afrika, Roemenie, ook veel Palestijnse kinderen met hartproblemen opereert. Palestijnse artsen werken daar zij aan zij met Israelische artsen. Daar gaat het niet om het conflict, daar gaat het om samen krachten bundelen om de kinderen te redden. Ook dit soort dingen vindt in Israel plaats. Ik was erg onder de indruk van dit initiatief en werd daar gesterkt in mijn overtuiging dat er mensen zijn die een verschil kunnen maken en bruggen bouwen, ondanks al de narigheid.

Bij onze afweging om hier te gaan wonen en wellicht een handje te helpen bij het bruggen bouwen realiseren we ons dat ook dit de realiteit is hier, een realiteit van oorlog, niet voor te stellen als je in Nederland zit. Maar dat maakt ook dat mensen hier meer met de dag leven en van het moment proberen te genieten. Dat blijven wij ook doen in ieder geval en dus gaan we morgen een aantal dagen wild kamperen in de Negev……