Thomas von der Dunk praat het afslachten van Joodse kinderen goed

Het medelijden van Thomas von der Dunk met de afgeslachte familie Fogel (beide ouders en 3 kinderen, waarvan een zuigeling van 3 maanden) is ‘sterk beperkt’, omdat vader en moeder Fogel een roversnest bewoonden. Hij bedoelt daarmee dat ze willens en wetens ervoor gekozen hebben hun huis te bouwen in een Israëlische nederzetting op de Westbank. De boodschap van Thomas aan de Joodse familie Fogel laat aan duidelijkheid niets te wensen over: niet zeiken als je wordt vermoord op plekken waar je illegaal en ongewenst verblijft. Een dergelijke uitspraak over Joodse mensen gaat al eeuwen terug...

Een baby, een kleuter en een jong kind afslachten is in alle tijden waanzin. En iemand die dit doet is waanzinnig gestoord. Waarom hebben mensen de neiging om zoiets goed te praten? Waarom kiezen mensen bij dit soort situaties voor de ene kant en zijn daardoor niet meer in staat met de andere kant mee te voelen? Daarvoor moeten zij hun hart verharden en hun gevoel uitsluiten. Als er Palestijnse kinderen worden gedood vind ik dit gruwelijk. Als er Israelische kinderen worden gedood vind ik dit gruwelijk. Ik hoef het een niet met het ander te vergelden, laat staan dat ik excuses probeer te vinden om het vermoorden van kinderen goed te praten.

Iemand zijn stukje land afpakken en daar je huis op bouwen is een misdaad die bestraft moet worden. Maar het gaat in dat geval om materie, men kan zijn huis elders weer opnieuw opbouwen. Het Joodse volk heeft eeuwenlang rondgezworven, is eeuwenlang weggejaagd, maar heeft altijd weer ergens anders een nieuwe start gemaakt, zich niet laten ontmoedigen. Mijn oma en overgrootmoeder hebben hun huis en inkomen en alles verloren in de tweede wereldoorlog. Maar gelukkig niet hun leven. En dat leven heeft hen juist hun bestaansrecht gegeven. Want door te blijven leven hebben ze kunnen vluchten en ergens anders een nieuw bestaan op kunnen bouwen. Door dat leven besta ik. Je leven is het enige dat je bestaansrecht kan blijven geven en dus het meest kostbare goed dat er is. Het afpakken van een mensenleven is dan ook de grootste misdaad die er bestaat, want je kan het nooit meer opbouwen, zoals een huis. Dat is pas echt iemand beroven van zijn bestaan en dat valt nooit en te nimmer te begrijpen.

Het conflict tussen De Israëliërs en de Palestijnen is vele malen ingewikkelder dan Thomas von der Dunk in zijn stukken beschrijft. Het geweld van de Palestijnen rechtvaardigen met de keuzes van de Israëlische politiek is veel te gemakzuchtig. Je komt simpelweg geen stap verder door slechts één partij verantwoordelijk te houden. Ik erger me mateloos aan dit soort gevoelloze en harde artikelen. Het helpt, excuse my French, geen ene reet om tot een oplossing te komen.