De Dodenherdenking, de Holocaust en Israel

Er zijn mensen die van mening zijn dat de dodenherdenking ‘gekaapt’ wordt door de Joodse organisaties die zich er hard voor maken dat deze dag primair in het teken van de Holocaust staat. Alle andere slachtoffers van geweld worden kort aangehaald en verder gaat het uitsluitend over de 6 miljoen doden van de Holocaust. Die Joodse organisaties worden daarbij ook nog gesteund door Israel, dat met de ene hand geld geeft aan de herdenking van zijn doden en met de andere hand op hetzelfde moment nieuwe slachtoffers maakt onder de Palestijnen. Hoe treurig is deze verdachtmaking van de dodenherdenking.

Iedere dag worden de slachtoffers van oorlogsgeweld herdacht in de media. Nog nooit zijn wij zo bewust geweest van al het geweld in onze wereld, nog nooit hebben wij er zoveel aandacht aan besteed en nog nooit zijn we zo betrokken geweest als nu. Dat we op 4 mei stilstaan bij alle slachtoffers van oorlogsgeweld is voor mij logisch en vanzelf-sprekend. Ieder slachtoffer dat valt is er een teveel en dat is ook de essentie van de dodenherdenking.

Dat wij op deze dag met name de laatste extreme genocide in eigen land herdenken doet recht aan die essentie. Want juist de Holocaust laat zien en voelen dat wij dus ook in staat waren tot zulke gruwelijkheden, die zich vandaag de dag vooral in andere landen afspelen. Nederland heeft nog maar ruim 60 jaar geleden actief meegedaan aan het systematisch uitroeien van een volk, simpelweg vanwege hun afkomst, maar ook van andere minderheden zoals homoseksuelen, zigeuners en gehandicapten. Met andere woorden, de herdenking aan de Holocaust maakt dat het geen ver van ons bed show meer is, het komt dichtbij. We kunnen het koppelen aan onze eigen wereld, onze eigen realiteit. En wat maakt nou meer indruk dan dat? Een indruk die hard nodig is om herhaling, discriminatie en uitsluiting van welke bevolkingsgroep dan ook te voorkomen.

De geschetste relatie van de dodenherdenking met het gewelddadige karakter van Israel vandaag de dag kenmerkt zich door een subjectieve en vooral selectieve beschrijving van de werkelijkheid in het Midden-Oosten conflict die telkens weer opnieuw grote ergernis oproept. Deze subjectiviteit en selectiviteit treft men zowel aan bij bewegingen die pro-Israel zijn als pro-Palestijnen.

Waarom kan men niet gewoon naar álle feiten kijken in plaats van een gekleurd beeld van de werkelijkheid te schetsen om de eigen mening kracht bij te zetten? Neem Hebron, een stad met 120.000 Palestijnse inwoners op de Westelijke Jordaanoever, waar zo’n 450 Joodse kolonisten midden in het centrum zijn gaan wonen en beschermd worden door 1.200 militairen. Het is absoluut verkeerd dat die kolonisten de boel terroriseren én het is absoluut verkeerd dat in 1929 de er reeds duizenden jaren wonende Joodse gemeenschap tijdens het bloedbad van Hebron is vermoord of verdreven. Het is absoluut verkeerd dat de Palestijnen geen eigen staat hebben met echte rechten en kansen én het is absoluut verkeerd dat een groot deel van hen de Joodse staat nooit heeft erkend of wil erkennen. Het is absoluut verkeerd dat er een muur gebouwd is, deels op Palestijns grondgebied, zodat de Palestijnen aan een zijde zijn ingesloten én het is absoluut verkeerd dat er zoveel aanslagen worden gepleegd op Israëlisch grondgebied dat de Israëli een muur bouwen als enig redmiddel.

Hoe moeilijk is het voor mensen om te zien dat aan beide kanten absoluut verkeerde dingen gebeuren, dat we er niets mee opschieten om voor de ene kant te kiezen en tegen de andere, dat we op deze manier alleen maar zorgen voor verdeling en verwijdering met eindstation haat… en we hebben gisteren allemaal herdacht waar dat toe kan leiden.

Thomas von der Dunk praat het afslachten van Joodse kinderen goed

Het medelijden van Thomas von der Dunk met de afgeslachte familie Fogel (beide ouders en 3 kinderen, waarvan een zuigeling van 3 maanden) is ‘sterk beperkt’, omdat vader en moeder Fogel een roversnest bewoonden. Hij bedoelt daarmee dat ze willens en wetens ervoor gekozen hebben hun huis te bouwen in een Israëlische nederzetting op de Westbank. De boodschap van Thomas aan de Joodse familie Fogel laat aan duidelijkheid niets te wensen over: niet zeiken als je wordt vermoord op plekken waar je illegaal en ongewenst verblijft. Een dergelijke uitspraak over Joodse mensen gaat al eeuwen terug...

Een baby, een kleuter en een jong kind afslachten is in alle tijden waanzin. En iemand die dit doet is waanzinnig gestoord. Waarom hebben mensen de neiging om zoiets goed te praten? Waarom kiezen mensen bij dit soort situaties voor de ene kant en zijn daardoor niet meer in staat met de andere kant mee te voelen? Daarvoor moeten zij hun hart verharden en hun gevoel uitsluiten. Als er Palestijnse kinderen worden gedood vind ik dit gruwelijk. Als er Israelische kinderen worden gedood vind ik dit gruwelijk. Ik hoef het een niet met het ander te vergelden, laat staan dat ik excuses probeer te vinden om het vermoorden van kinderen goed te praten.

Iemand zijn stukje land afpakken en daar je huis op bouwen is een misdaad die bestraft moet worden. Maar het gaat in dat geval om materie, men kan zijn huis elders weer opnieuw opbouwen. Het Joodse volk heeft eeuwenlang rondgezworven, is eeuwenlang weggejaagd, maar heeft altijd weer ergens anders een nieuwe start gemaakt, zich niet laten ontmoedigen. Mijn oma en overgrootmoeder hebben hun huis en inkomen en alles verloren in de tweede wereldoorlog. Maar gelukkig niet hun leven. En dat leven heeft hen juist hun bestaansrecht gegeven. Want door te blijven leven hebben ze kunnen vluchten en ergens anders een nieuw bestaan op kunnen bouwen. Door dat leven besta ik. Je leven is het enige dat je bestaansrecht kan blijven geven en dus het meest kostbare goed dat er is. Het afpakken van een mensenleven is dan ook de grootste misdaad die er bestaat, want je kan het nooit meer opbouwen, zoals een huis. Dat is pas echt iemand beroven van zijn bestaan en dat valt nooit en te nimmer te begrijpen.

Het conflict tussen De Israëliërs en de Palestijnen is vele malen ingewikkelder dan Thomas von der Dunk in zijn stukken beschrijft. Het geweld van de Palestijnen rechtvaardigen met de keuzes van de Israëlische politiek is veel te gemakzuchtig. Je komt simpelweg geen stap verder door slechts één partij verantwoordelijk te houden. Ik erger me mateloos aan dit soort gevoelloze en harde artikelen. Het helpt, excuse my French, geen ene reet om tot een oplossing te komen.